مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در مجرمین مرد مبتلا به اختلالات شخصیت با سایر مجرمان

مقدمه: این پژوهش جهت مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در مجرمین مرد مبتلا به اختلالات شخصیت بستری در بیمارستان دکتر لواسانی تهران 92-1391 با سایر مجرمان انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و از نوع پس رویدادی می باشد. نمونه این پژوهش، 200 نفر از بین جامعه آماری کل بیماران مبتلا به اختلالات شخصیت بستری در بخش روانپزشکی بیمارستان دکتر لواسانی تهران بودند. روش نمونه گیری به صورت غیر تصادفی و در دسترس بود. گروه کنترل شامل 20 نفر از بیماران مبتلا به بیماری های داخلی، بستری در بخش داخلی عمومی همان بیمارستان بود که سابقه ارتکاب جرم داشتند ولی هیچگاه به بیماری روانی مبتلا نبوده اند و هرگز از داروهای روانپزشکی استفاده نکرده بودند. این گروه از نظر چهار متغیر سن، وضعیت تأهل، وضعیت اشتغال و میزان تحصیلات با گروه اول همتا شدند. داده های این پژوهش به کمک پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (فرم کوتاه) گردآوری و با بهره گیری از آزمون t مستقل برای گروه های همبسته تحلیل شدند. نتایج: بر اساس این پژوهش میانگین نمرات طرحواره های ناسازگار اولیه و ابعاد طرحواره گروه بیماران دارای اختلال روانی به طور معناداری از میانگین نمرات افراد عادی در تعدادی از این مولفه ها بیشتر بود. این اختلاف بیش از همه در طرحواره های آسیب پذیری نسبت به زیان یا بیماری، فرمانبرداری، نقص/شرم و وابستگی/بی کفایتی، استحقاق/بزرگ منشی و ابعاد طرحواره اجتناب/ طرد و خودگردانی و عملکرد مختل دیده شد. نتیجه گیری: پررنگ بودن طرحواره های ناسازگار اولیه به ویژه در دو حوزه (اجتناب / طرد) و (خودگردانی / عملکرد مختل) می تواند در گرایش افراد به سوی ارتکاب رفتارهای مجرمانه نقش داشته باشد.